* We gaan het record verbeteren!

(Deze belevenis is in 2006 gepubliceerd in het tijdschrift Lychnari)

Kyrie Manoli ging me zijn traditionele huis in het bergdorp Ydroussa laten zien. Bij de makelaar had ik speciaal naar traditionele huizen gevraagd, en hij had me verteld dat dit precies was wat ik zocht: een huis met twee verdiepingen van elk 50m2, de bovenverdieping volledig gemeubileerd en een grote ruimte beneden die vroeger dienst deed als kafeneion. De prijs? 35.000 euro. Met andere woorden: de moeite waard om eens een kijkje te nemen. Dus die ochtend stapte ik in het oude Toyotaatje van Kyrie Manoli, een stevig mannetje van een jaar of 70, en reed hij me van Samos-stad naar Ydroussa.Eenmaal onderweg verspilde hij geen tijd aan beleefdheden en vroeg me direct waarom ik een huis op Samos wilde kopen. Onwillekeurig kromp ik lichtjes ineen: ik kan niet zo goed tegen Samoswijn - ook die van gisteren was niet helemaal goed gevallen - en de stentorstem van Kyrie Manoli wakkerde mijn hoofdpijn direct aan. Waarom praatte iedereen op Samos toch zo luid? Waren ze allemaal doof? Waarschijnlijker was het dat men het ook op Samos nog steeds heel gewoon vindt om, in plaats van naar elkaar toe te lopen voor een praatje, elkaar van de ene naar de andere kant van het dorp de ene volzin na de andere toe te schreeuwen.Ik vertelde Kyrie Manoli dus het verhaal dat ik tot nu toe aan iedereen heb verteld die een interessant huis te koop heeft: ik woon in Griekenland (is waar), ik ben op zoek naar een huis voor mijn ouders (is een beetje waar), die gek zijn op Samos en die serieus overwegen om er permanent te gaan wonen (valt nog te bezien). Dat ik dit verhaal in het Grieks kan doen helpt enorm. Ook Kyrie Manoli leek ermee in zijn nopjes. Maar voordat hij verderging, vroeg hij me met klem om mijn veiligheidsgordel vast te maken. Dat was nog een hele tour, opgevouwen als ik zat in zijn Starlet, op een stoel die niet naar achteren kon. Ook hij lag in de clinch met zijn gordel, waardoor de auto vervaarlijk begon te zigzaggen. Toen ik mijn gordel dan eindelijk vast had, merkte ik dat er helemaal geen rek in zat, en dat ik hem had vastgeklikt aan de kant van Kyrie Manoli. Maar hij klikte de zijne zonder iets te zeggen vast in de opening aan mijn kant en kreeg de auto weer onder controle. En al die tijd werd er geen woord gezegd.Nu dit veiligheidsritueel tot een goed einde was gebracht, kwamen we langs het punt dat volgens mijn chauffeur de oorzaak was van een hoop ellende op Samos: het controlepunt van de politie. Vandaag was er niemand te zien, maar Kyrie Manoli drukte me op het hart om de gordel om te houden – de politie doet de laatste tijd alles voor een paar ”franka”, want de regering heeft hard cash nodig na de peperdure olympische Spelen van 2004. Als ze een brommerrijder zonder helm zien, gaan ze erop af en innen ze de 90 euro boete. Maar Kyrie Manoli stond hier niet te lang bij stil, en begon aan een lang en idyllisch betoog over hoe perfect zijn huis wel niet was voor een ouder echtpaar. Ergens in zijn verhaal informeerde hij naar de hoogte van mijn vaders pensioen – dat mijn moeder misschien ook een pensioen kon hebben kwam sowieso niet bij hem op. Ik had geen idee van de hoogte van mijn vaders pensioen, maar ik wilde niet onbeleefd zijn en deed er een gooi naar: 1500 euro per maand. Wat volgde was een serie luide uitroepen en nog veel meer gezigzag. Wist ik wel dat hij, Kyrie Manoli, na een carriere van 40 jaar in de bouw in zowel Athene als Samos, dat wil zeggen 40 jaar van hard, zwaarbelastend werk, een pensioen had van maar 600 euro per maand? Maar nu even over mij, wat deed ik voor werk en wat deed ik op Samos. (Dat er geen vraagteken staat in de vorige zin, dat is opzettelijk.) Het was nog wel een eindje rijden naar Ydroussa, en ik koos voor de ”ik ben een journalist” optie (is niet waar), die het gewoonlijk goed doet, en die impliceert dat ik in de positie ben om eventuele pogingen om mij te belazeren meteen aan de grote klok te hangen. Maar Kyrie Manoli had geen tijd om hierop te reageren, want zijn mobieltje was aan het rinkelen geslagen. Het duurde even voordat hij hem gevonden had, en omdat we net bezig waren aan een steile klim vol haarspeldbochten schoten mijn handen richting stuur, om de wagen weer terug naar de rechterkant van de weg te krijgen in het geval van een tegenligger. Maar uiteindelijk viste Kyrie Manoli zijn mobieltje op zonder blijvende schade, richtte zijn blik weer op weg en had het nu volgende telefoongesprek:“Ja ik weet het, liefje… ook ik ben er verdrietig over om je zo te zien… en het spijt me wat ik gisteren zei… je moet weten dat jij de enige ter wereld bent op wie ik kan vertrouwen… mischien moet je nog eens met je vader praten… of met je kinderen… ik kom nog wel even langs vandaag, ik heb eerst nog een klusje… onthou wat ik je zeg: zonder jou heb ik niemand… zonder jou ben ik niemand.”Daarop stopte Kyrie Manoli zijn mobieltje weg en ging onverstoorbaar door met het opnoemen van de vele voordelen die zijn huis aan mijn ouders te bieden had. Maar ik was ondertussen erg nieuwsgierig geworden naar zijn leven en nam de rol van vragensteller over. Zonder te haperen vertelde hij dat hij getrouwd was en drie kinderen had. Ik was licht verbijsterd: het was maar al te duidelijk dat het telefoongesprek van zoëven niet met zijn vrouw geweest was. Had hij dan helemal geen gêne daarover? Of was hij simpelweg vergeten dat ik al die tijd naast hem had gezeten?We arriveerden veilig in Ydroussa, we zagen het huis van buiten en van binnen en, eerlijk is eerlijk, het viel me niet tegen. Kyrie Manoli liet me ook een deel van het dorp zien, waarbij hij zorgvuldig de triestige achterafstraatjes vermeed, en snel voorbijliep aan een trits andere huizen die ook te koop stonden. Ik zei hem dat ik gecharmeerd was van de bovenverdieping, maar dat ik geen idee had wat te doen met de kafeneionruimte beneden. Ter plekke kwam hij met vijf mogelijke oplossingen op de proppen, en het voorstel om voor 5000 euro extra de hele benedenverdieping fatsoenlijk te renoveren. Voordat we zouden vertrekken zei ik dat ik nog een keertje goed naar het huis wilde kijken. Terwijl ik hem even alleen liet en om het huis heen liep, hoorde ik zijn stentorstem achter me, luider dan ooit:”Ja liefje, ik ben hier in Ydroussa met een Nederlander, hij is journalist! En toen hij het huis zag werd hij gek! En zijn vader is gepensioneerd en heeft hopen geld! We gaan richting de 35, misschien wel 40 mille! Nee, hij werd gek, hij vindt het prachtig! We gaan het record verbeteren zeg ik je, we gaan het record verbeteren!”Eerst kon ik niet geloven wat ik daar gehoord had, maar gaandeweg maakte het ongeloof plaats voor boosheid. Na een paar keer diep ademhalen besefte ik dat ik aan boosheid niets had, en besloot tandenknarsend dat het beter was helemaal niets te laten blijken. Hij moest me immers nog naar Samos-stad terugrijden. Tijdens die rit liet ik hem ongehinderd zijn idyllische verhalen over het huis houden – “stel je voor, voor 5000 extra bouwen we een balkon en je ouders kunnen daar elke ochtend hun koffie drinken, terwijl ze uitkijken over het dorp en de zee…” – terwijl ik dacht: mocht het ervan komen dat je het huis aan mij verkoopt, dan mooi wel voor geen stuiver meer dan 25 mille, jij ouwe bedrieger!”